Geen plek waar je met een virtuele bril op je neus een maaltijd naar binnen werkt. Het door UberEats ontwikkelde en door andere bezorgdiensten opgepikte (of andersom) virtuele restaurant is een ‘onzichtbaar’ restaurant dat vaak alleen bestaat uit een productiekeuken, en soms zelfs dat niet. Goed om horecahiaten in culinair ondervertegenwoordigde bezorg-buurten op te vullen, menen de UberEats van deze wereld. Talkin’ Food® heeft zo haar eigen idee.
Maggie’s jiaozi verdienen een eigen virtueel restaurant; © Marjan Ippel
Er blijft geen beweging in deze wereld meer onopgemerkt door algo-ritmes, ook die van bezorgfietsen niet. De algoritmes van de bezorg-diensten weten daardoor precies wat welke buurt eetgewijs in beweging brengt. Maar dat wil niet zeggen dat elke buurt die items ook kan leve-ren. En dat betekent dat er in zo’n buurt een grote financiële potentie onbenut blijft!
horecahiaten
Om dergelijke horecahiaten op te vullen stimuleren UBER et al de bij hen aangesloten restaurants om ook gerechten die er niet op het menu staan te leveren. Zo vinden zij dat een sushirestaurant ook best poke bowls on the side kan produceren. Het hoeft daarvoor immers geen andere ingrediënten in huis te halen? En dat sushi Japans is en poke Hawaïaans – who cares?
Om niet concept én imago van zo’n sushirestaurant geweld aan te doen, maar toch de vraag naar poke bowls te kunnen beantwoorden, schept zo’n bezorgdienst online een virtueel restaurant voor poke bowls. Een ghost-restaurant dat enkel in fictieve naam en logo bestaat. Zo hoeft de buurt niet langer te lijden onder ‘postcode food envy’, heeft het restaurant extra inkomsten (en, niet onbelangrijk, de UBERs dus ook), zonder dat het concept hoeft te worden aangepast.
Überniche
Nog een voordeel: zodra een bepaalde eethype – we lookin’ at you, poke bowl – weer voorbij is, gaat het bewuste restaurant niet failliet. Het houdt alleen op met virtueel poke bowls aan te bieden. En het kan vervolgens op de volgende hype duiken.
Deliveroo heeft sinds deze zomer virtueel restaurant Editions. Daarvoor hebben Ron Blaauw en Michiel van der Eerde (BAUT) exclusief voor Deliveroo vier virtuele concepten bedacht die vanaf een zogenaamde ‘sweet spot’ (bezorglingo voor bezorgwoestijn) kan worden uitgeleverd. Van Eerde bedacht Pho Sho, Waha (proteïne bowls), Armando’s (kip) en Superbowls. Ron Blaauw doet Pita Pita Pita en Indonesisch. Bijzonder: deze gerechten kunnen ook IRL in Deliveroo’s eerste eigen bakstenen zaak in Amsterdam-Oost Mooie Boules, dat direct grenst aan Editions, worden gegeten.
Aanrechtproducenten
Zelf zien we nog een andere toepassing: kijk naar landen als China en Portugal, waar veel restaurants van particulieren of van überniche-aanbieders één bepaald menu-item afnemen dat bijvoorbeeld voor het restaurant zelf te bewerkelijk is om dagelijks vers te maken, of dat gewoon door die aanbieder het allerbest wordt gemaakt. Zo ongeveer als restaurants hier brood inkopen bij de beste ambachtelijke bakkers.
Waarom niet voor zulke überspecialistische aanbieders die vaak zweven tussen thuisaanrecht en eigen zaak – de zogenaamde aanrechtproducenten – een virtueel restaurant maken? Zo hebben ze niet de investerings- en personeelskosten plus het bedrijfsrisico van een bakstenen restaurant en kunnen ze toch een beter bestaan opbouwen met hun unieke en kwalitatieve nicheproduct, dat mogelijk überhaupt te niche is om er een heel restaurant aan te wijden. Of is dat te idealistisch voor de UBERS?
Tekst & Beeld: © Marjan Ippel, Talkin’ Food® 2018.
Lees ook: Foodtrend: Slow Aging.