Volgende week is het de week van het Nederlandse bier. Een gevolg van de groeiende populariteit van vaderlandse ambachtelijke (micro)brouwerijen die niet hard achter de zoveelste ‘énige échte’ fabrieks-Radler aanfietsen, maar experimenteren met bijvoorbeeld biercocktails en het mixen van oude ambachtelijke biertechnieken met hi-tech. De microbrouwer als de Nieuwe Barista.
Was de IPA, India Pale Ale, tot nog toe hét huzarenstukje voor de serieuze microbrouwer, echte voorlopers als het Amsterdamse Oedipus Bier zijn alweer dieper de geschiedenisboeken ingedoken, om een biersoort uit het vat te trekken die allerminst is verzuurd: Gose.
Voor bierleken een moeilijk uit te leggen obscuur biertype van Noord-Duitse herkomst, regio Leipzig, waar het in menig Gosenschänke werd geschonken. Volgens ‘bierprofessor’ Ron Pattison lijkt het nog het meest op de welbekende Berliner Weisse, hoewel het vanwege de spontane gisting ook verwant is aan het Vlaamse geuzebier.
Gose is een relatief zuur bier voor gevorderden en bevat twee behoorlijk ongewone ingrediënten: koriander en zout. Het kende van oorsprong geen langdurige lagering in de brouwerij. In plaats daarvan fermenteerde het door op het vat in de kroeg zelf, voordat de kroegbaas na drie of meer weken – afhankelijk van het weer – het bier in lange beugelflessen overdeed. In de hoogtijdagen had een Goseschänke zelfs Goses van verschillende leeftijden beschikbaar voor de liefhebbers.
Maar de klad kwam in het even bewerkelijke als bederfelijke bier en in 1966 werd de laatste fles Gose in Leipzig (en de wereld) uitgeschonken. Sindsdien zijn er verschillende meer en minder succesvolle pogingen ondernomen om het bier weer op de toog te krijgen. Met de huidige ambachtelijke bierrevival zien microbrouwers in Gose de Nieuwe Uitdaging. Verwacht daarom, zodra Oedipus de deuren van zijn bierhuis in het Amsterdamse Westerdok heeft geopend, ook een Neder-Gose op de bierkaart.
