Ooit schreef iemand: ‘Een foodtrend heeft het pas gemaakt als hij het in New York maakt. Zelfs indien Europees van oorsprong.’ (O ja, dat was ik!) En het is nog altijd waar. Daarom zou de weilswaar in Los Angeles ontstane French dip sandwich waarvan Fransen zelf nog geen weet hebben, weleens binnenkort via NYC naar Europa kunnen oversteken.
Dit + broodje + jus = French dip; © Marjan Ippel
Er bestaan heel wat iconische sandwiches op de wereld. En veel van de wereldwijde favorieten – van de Reuben tot de Cuban en Monte Cristo – zijn Amerikaans.
Weer een behoorlijk percentage daarvan heeft z’n roots eigenlijk in Frankrijk. Of anders flirt het met een Frans erfgoed waarvan het spijtig genoeg geen deel uitmaakt. Zoals de Monte Cristo die wordt gezien als de Amerikaanse kijk op de Franse croque monsieur.
Wat niet zo’n vreemde gedachte is, want Amerikanen hebben altijd al een crave for all things French gehad. Zelfs al gaat het om slechts een verwijzing in naam naar het Franse moederland. Zoals bij de French dip sandwich die momenteel in NYC een opvallende revival beleeft. Maar daarover zo meer.
De meeste van onze broodjesfavo’s zijn het lekkerst met een lik of klodder saus, een schijfje pikkel of nog een ander condiment. Dat komt omdat deze broodjes de voeten redelijk droog houden. Broodje, beleg, klaar. En dan maakt een lik of klodder de boel net wat smeuïger.
Uitzondering is de Zuid-Franse pan bagnat. Een van tomatenvocht en olijfolie druipend stuk dikbelegd stokbrood uit Marseille. En, dus, de French dip. Een in L.A. ontstaan broodje met hele natte voeten.
Zoals het een béétje broodje, betaamt, is de herkomst van de French dip onduidelijk, afgezien van de geboorteplaats. Hij zou ergens in 1918 in L.A. zijn bedacht door broodjeszaak Philippe the Original, dan wel al in 1908 door plaatsgenoot Cole’s Pacific Electric Buffet. (Lees hier.)
En zoals het de beste vindingen betaamt, is de sandwich bedrieglijk simpel: broodje (bijvoorbeeld een French roll), dunne plakken warm rundvlees en een sloot van z’n eigen jus direct uit de braadpan. Van origine door het keukenpersoneel gepredipt, maar in z’n gebruikelijke habitat van diners en sandwichshops ook wel geserveerd met een extra kommetje jus on the side.
Om z’n naam eer aan te doen, dient de ook wel beef dip genoemde sandwich te druipen van het vocht. Zo’n beetje als ons broodje warm vlees.
En alleen al om z’n gelijkenis met ons van de jus druipende broodje warm vlees zou het niet verbazen als de French dip hier binnenkort z’n kop opsteekt. Vooral nu hij in NYC een upscale revival meemaakt in haute dipzaken als Dirty French, Rider, Maison Pickle en Minetta Tavern.
En dat is best opmerkelijk in deze vegan tijden.
PS. Niet om het een of ander, maar in tegenstelling tot de Fransen, is het Nederlandse volk tot voor een decennium altijd verzot geweest op braadjus, vooral opgedipt met brood. En daarom wordt het misschien weleens tijd dat de historie van de French dip tot op de bodem van de juspan wordt uitgezocht.
© Tekst: Marjan Ippel, Talkin’ Food® 2017
Meer foodlingo hier